Ο. Δυτικά της Λύπης

Ο δυσσέας Ελύτης!

Δυτικά της Λύπης!

Για μια ζωή απ’την αρχή απροσκύνητη!

Χωρίς κεριά , χωρίς πολυέλαιους, με μια στην θέση αδάμαντος βέρα χρυσή ανεμώνη
Στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία στο νου μου ...

Γράμματα θα υπάρχουν.
Θα διαβάζουν οι άνθρωποι πάλι και από την ουρά της η ιστορία θα πιάνεται.
Μόνο τα’αμπελια θα καλπάζουν κι’αχαλινωτος νάνε ο ουρανός όπως τον θέλουν τα παιδιά...

Ποιός πλην του θανάτου μας διεκδικεί?

Ποιός επ’αμοιβή πράττει το άδικο?

Μια συγχορδία η ζωή όπου ένας τρίτος ήχος παρεμβάλλεται ...

Αχ! Δύσεις έχω δει πολλές κι αρχαίων διαβεί θεάτρων τα διαζώματα ...

Μπορεί μ’ευθείες να χαράζεται ο Μεσημβρινός αλλ’η αλήθεια πάντοτε με τεθλασμένες...

Σ’ολες τις γλώσσες το αδύνατο διαρκεί!

Η ύλη ηλικία δεν έχει. Μόνο ν αλλάζει ξέρει .

Θες πάρτη από την αρχή θες απ’το τέλος.
Ήρεμα κυλάει η επιστροφή και συ την παρακολουθείς αδιάφορος.
Αχ! Θάλασσα πάνω που ξυπνάς, πως ξανακαινουργιώνται όλα!

Παράξενο είναι ! Πόσο ακατανόητα ζούμε αλλά από αυτό κρεμόμαστε ...

Ταλαντεύονται τα γεγονότα και στο τέλος πέφτουν πριν κι από τους ανθρώπους
αλλά φανό θυελλης δεν έχει το σκοτάδι.

Στους χίλιους ύπνους ένας βγαίνει ξυπνητός αλλά , για πάντοτε....

Ποίηση Μόνο είναι κείνο που απομένει.
Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι’ευθεια.
Όπως μπορεί να την φαντάστηκαν οι πρωτόπλαστοι.
Δίκαιη στα στυφά του κήπου και στο ρόλοι αλάθητη.

Για μια ζωή απροσκύνητη!

Δυτικά... της Γνώσης

Ελ. Λάϊονς

21ος Αιών